Mendil.
Wolly özel bir mendildi. Burnunu silmek için yapılmıştı, ama büyük bir sorunu vardı: hijyen korkusu. Sümük yakınına geldiğinde her zaman gözleri dolmaya başlar ve titremeye başlardı.
Soğuk bir kış gününde Wolly Bay Burun'un cebine, bir sürü kirli mendilin arasına düştü. Bay Burun nezleydi ve burnu damlayan bir musluk gibiydi. Wolly rahat hissetmiyordu. Temiz ve ferah kalmak istiyordu, ama işte buradaydı, sümük ve balçık içinde.
"Ne yapmalıyım?" diye fısıldadı Wolly cebindeki diğer mendillere. "Bu kadar sümüğe dayanamam!"
Ama diğer mendiller onunla alay etti. "Aman, abartma," dedi Büyükanne Mendil. "Biz sümüğü almak için yapıldık. Buna katlanmak zorundayız."
Wolly başını salladı, ama içten içe çaresiz hissediyordu. Kirli olmak istemiyordu çünkü hijyen korkusu vardı. Temiz ve beyaz kalmak istiyordu. Bu yüzden hijyen korkusunu yenmeye karar verdi.
Bay Burun burnunu çektiğinde her seferinde Wolly nefesini tutardı. Sümüğü siler ve kendini düzgünce katlardı. Zihnini sümükten uzaklaştırmak için çiçekli çayırları ve berrak dağ pınarlarını düşünürdü.
Bir gün olağanüstü bir şey oldu. Bay Burun Wolly'i cebinden çıkardı ve ona baktı. "Sen sadık bir mendilsin," dedi. "Her zaman temiz ve düzenlisin."
Wolly gururdan parlıyordu. Bir mendil olduğunu ve dolayısıyla sümük yakalamak için yapıldığını kabul etti. Ama sadece sümüğü yakalamakla kalmadı, aynı zamanda kendi saflığını da korumakta iyiydi.
Ve böylece Wolly uzun ve mutlu bir yaşam sürdü, hiçbir zaman sümükten korkmadı. Bazı durumlarda içten temiz olmanın dıştan temiz olmaktan daha önemli olduğunu anladı.
